Częstość występowania idiopatycznych błon nasiatkówkowych (idiopathic epiretinal membrane) wzrasta z wiekiem. Wśród osób powyżej 70 roku życia wynosi od 3 do 26%. W powstaniu tego typu zmian znaczącą rolę wydaje się odgrywać proces tylnego odłączania ciała szklistego. W wyniku tylko częściowo poznanych mechanizmów dochodzi do powstania zmian proliferacyjnych, które na skutek włóknienia i obkurczania wywołują czynnościowe zaburzenia siatkówki. Istotne w tych procesach wydają się siatkówkowe komórki Müllera i hialocyty.
Chirurgiczne usunięcie idiopatycznych błon nasiatkówkowych jest ogólnie przyjętym postępowaniem terapeutycznym, niejasne są jednak wskazania do jego wdrożenia. Stopień poprawy widzenia po zabiegu operacyjnym w największym stopniu zależy od wyjściowej ostrości wzroku. W przypadku zmian zaawansowanych szansa na uzyskanie pełnej ostrości widzenia jest mniejsza.
Brakuje wiarygodnych metod, dzięki którym można jednoznacznie przewidzieć, które z błon nasiatkówkowych będą wykazywały progresję, zarówno anatomiczną, jak i czynnościową. Nie wiadomo też, u jakich pacjentów dojdzie do poprawy ostrości widzenia po zabiegu usunięcia błony nasiatkówkowej. Dlatego nie ma standardów postępowania w tym zakresie.
Wybór pacjentów, którzy zostaną poddani zabiegowi, w istotnej mierze opiera się na doświadczeniu chirurga, a w mniejszej na przesłankach z dużych badań retrospektywnych. Rozwój technik obrazowych może w przyszłości pomóc w racjonalnym skorelowaniu czynników prognostycznych dotyczących poprawy anatomicznej i funkcjonalnej oraz ryzyka istotnych powikłań śród- i okołooperacyjnych.
